De hel van Serdeles

Vandaag worden de eerste echte duingordels aangepakt. Steeds in zuidelijke richting zoeken we een optimale doorgang tussen de duinen. Soms zijn we verplicht zo een duinkam te dwarsen en dat verloopt niet altijd even vlot, harde en mulle zones zijn immers niet gemakkelijk te onderscheiden. Ook bluedisco ondervindt dit en na een schuivertje van een duinkam hangen we met zijn allen aan 1 kant om dreigend kantelen te voorkomen.
In de namiddag wordt het minder aangenaam, een zandstorm raast door de woestijn en blaast veel stof en zand op. De zichtbaarheid is bij wijlen slechts enkele meters. We rijden in kolonne achter elkaar, met alle lichten, incl. mistlicht en knipperlichten aan, soms ook met de ruitenwissers erbij. We moeten nog 200 km rijden tot het volgende bivac ! Het wordt een ware hel, want het stofgordijn wordt dichter, de piste onzichtbaar. Af en toe verliezen we onze voorganger die op minder dan 5 meter voor ons rijdt, angstvallig houden we onze navigatietoestellen in het oog. De hel van de Sahel is hier niks tegen. Bij valavond, en dank zij onze Touareg-gids die ons door de zandzee van de Tirine-duinen loodst bereiken we Serdeles, en een tankstation, want onze voorraden zijn sinds 3 dagen niet meer bijgevuld. Onze gids vindt gelukkig kamers want van bivakeren is in deze stofstorm nu geen sprake. Slechts 1 koppel slaapt niet in de stoffige hutjes van de camping. Maar de vermoeidheid en de wind-zand-storm maakt ons niet kieskeurig, er is immers ook douchegelegenheid.