Met militaire begeleiding door Mauritanie

(version française: voir la dernière partie)

Maandag 7-12, naar de Mauritaanse grens (Nema)

Onze laatste dag in Mali brengt ons naar de grens die we oversteken (samen met de Niger-rivier) via de stuwdam van Markala, langs Niono, Sokolo en Nara. Talrijke zijriviertjes zorgen hier voor een vruchtbare streek waar suikerriet, rijst en andere gewassen welstand brengt. Dat merken we aan de modernisatie van de landbouw; maalmachines vervangen het handmatig stampen van het graan in een tobbe, motoculteurs vervangen ezeltjes en andere lastdieren. Verder noordwaarts wordt het landschap eentoniger, de wegen ook. Een 160 km lange aangelegde aardeweg met ribbels is zelfs voor een 4x4 ongemakkelijk: de wagen rammelt als een trein als je er te traag over rijdt. De aangewezen minimumsnelheid is hier 70 km/u, maar dan raak je niet tijdig gestopt voor onverwachte hindernissen... Dat ondervinden we aan de lijve (en de ophanging): een 2m brede uitgespoelde dwarsgreppel kunnen we niet meer ontwijken... we ploffen er pardaf in ... worden er weer uit gekatapulteerd, en met de 4 wielen van de grond gaan we de lucht in, om een paar meter verder met een smak weer neer te komen ... draaien de wielen nog ? Blijven we rijden? ... Oef, geen technische schade, alleen de daktent is 10 cm vooruit geschoven, en de bagage moet weer geschikt worden. Amai, en wij rijden dan nog het traagst, hoe is het de anderen vergaan tegen 100km/u....
Bij valavond komen we in Adel-Bagrou aan de grenspost van Mauritanie en daar is er wel een probleem. De veiligheidsagenten zijn bezorgd (recent werden 2 spaanse wagens met 3 inzittenden ontvoerd), de prefect wordt er bij gehaald en de autoriteiten geconsulteerd. Het militair regime wil geen risico's nemen en stelt een escorte voor om ons (veilig) door Mauritanie te loodsen. Onze organisator wil de vrijheid van zijn groep niet prijsgeven en stelt een compromis voor: de militaire begeleiding mag, als ze maar niet opzichtig is. Maar deze nacht zullen we aan de grenspost moeten bivakkeren, omsingeld door inderhaast opgetrommelde militairen die in een wijde cirkel romdom ons camperen en zich bij een vuurtje warm en wakker houden.

Dinsdag 8-12, Nema - Oualata

Met een volle lading eten en brandstof, goed voor de volgende 5 dagen woestijn, en een miltaire escorte beginnen we aan de doortocht door dit land. Aanvankelijk proberen de militairen ons te "groeperen" maar dat is niet volgens de afspraak, en ook niet naar de zin van onze "snelle mannen" die niet graag "in het gelid" rijden. Onze organisator slaagt erin het begeleidingsconvooi op te houden zodat zijn groep weer vrij kan roadbooken. Maar als het donker wordt zijn we toch blij als we in de verte de lichten van Oualata ontwaren en een richtpunt vinden voor ons bivak van vandaag. Onze bewakers zijn gevolgd, op afstand, zoals het hoort en gaan in hun kazerne overnachten.

Woensdag 9-12, Oualata - Tidjika

Vannacht sliepen onze (militaire) bewakers niet direct in onze buurt, maar het is nog maar net dag of daar verschijnen ze al "ten tonele". Indrukwekkend toch, in hun 2 open camions waar ze rug aan rug en in de langsrichting gezeten met het geweer op de rug, "strategisch correct" geplaatst zijn, en ook hun "lichte infanterie" mag er zijn; 4x4 pick-up's (hummers) met achterop, ofwel een bullbar waarop de rechtopstaande (gewapende) manschappen, plaatsnemen, ofwel een schrikwekkende mitrailleur, alles samen toch een 25-tal manschappen. Ze hebben wel beloofd om ons niet voor de voeten te rijden, alleen maar de pistes "schoon te vegen" als dat nodig mocht blijken. Dit lijkt wel een Rambo-scenario, hopelijk blijft het fictie.
Vooraleer wij op pad gaan bezoeken we het naburige Oualata, een historisch (belangrijk) dorp van 1500 inwoners en gekend voor zijn typische mooie deurversieringen. In deze onherbergzame streek, zonder permanente electriciteit, alleen overdag levert een generator de nodige stroom, en er is ook geen deftig wegennet dat voor de bevoorrading kan instaan. Toch was het ooit een belangrijke plaats, getuige daarvan zijn de oude moskee en de vele versierde voorgevels en bouwwerken uit een ver verleden. We ontdekken enkele prachtige antieke en authentieke voordeuren in accasiahout en andere bewaarde oudheden.
Om ons tijdschema te respecteren moeten we vandaag nog in Tidjika geraken, 150 km verder langs deels zandige, deels stenige pistes.

Donderdag 10-12, Tichit

Niet zonder moeite zetten we onze tocht westwaarts verder, want de pistes zijn onduidelijk en moeilijk berijdbaar, ofwel versperren wandelende duinen de doorgang, ofwel vormen de stenen en wadi's een hindernis, maar het is en blijft wel een uitdaging... die we graag aangaan. Onderweg kruisen we vrachtvervoer dat richting Oualata rijdt (bevoorrading), of toch probeert, want minstens de helft van deze wagens staat langs de kant van de weg met technische problemen, met verloren vracht of is bezig met herstellen. Het alternatieve verkeer: de dromi-caravanen, volgeladen met pak en zak (vooral zout uit Tidjika) vordert trager maar zekerder...Wij passeren over de Enji-pas, ploeteren langs de Olifantenrots en schuifelen langs de waterputten van Aratane. Het is opvallend hoe weinig mensen en dieren in deze onherbergzame (want onvruchtbare) streek te zien zijn, enkel een jong meisje verkoopt haar zelfgemaakte halssnoeren langs de weg, dit is dan ook de armste streek van Mauritanie.

Vrijdag 11-12, Tichit -Tidjika

Het landschap wijzigt niet, de moeilijkheidsgraad van de pistes evenmin, het is hard werken, zowel voor mens als voertuig, en ook de vermoeidheid begint een rol te spelen... na 4 weken . Het is niet verwonderlijk dat een Parijs-Dakar parcours hier wordt uitgezet en door de deelnemers al dan niet uitgereden wordt. Ook wij worden niet gespaard van pech: de herhaalde schokken duwen 1 van de veren uit zijn schotel, gelukkig springt deze er bij een van de volgende (schokken) weer in. Een scherpe steen is wat later wel verraderlijk en snijdt een jaap van een gat in onze band, gelukkig hebben we 2 reservewielen mee.

Zaterdag 12-12, Tidjika - Atar

Op onze weg naar het noorden moeten we in Rachid langs de Tidjikia-pas, door verzande rivierbeddingen en duinen met veel mul zand.
De pistes worden steniger, waardoor ze niet meer zo goed zichtbaar zijn, ook niet de weg die onze voorgangers volgden, de omgeving verandert in een maanlandschap. Vermits wij meestal achteraan rijden, voorzichtig als we zijn, zien wij onze reisgenoten in diverse richtingen door deze steenwoestijn crossen, het blijft dan ook steeds noodzakelijk om de roadbook aandachtig te volgen. Gelukkig hebben we al wat ervaring daarin en laten wij ons niet gemakkelijk misleiden door andere sporen. Als we dan toch een verkeerd spoor nemen, proberen we dat zo snel mogelijk te corrigeren. Onze organisator , ook de bezemwagen, heeft dat aan de lijve ondervonden toen hij ons, aanvankelijk verkeerde spoor volgde en niet merkte dat wij corrigeerden, zodat hij verderop slechts moeizaam weer de goeie richting vond en onderweg nog onze verloren gereden vrienden oppikte. Na een vermoeiende dag en 300 km pistes vinden we een mooi bivak in Ain Sefrah. Daar stellen we ook vast dat onze compressor niet meer werkt.

Zondag 13-12, Atar

Het terrein wijzigt niet veel, we rijden door de Zarga-pas: een kratervormig landschap bezaaid met zwart geblakerde stenen, voorbeeld daarvan is de meteorietenkrater waar we halthouden voor de pic-nic. Na 5 woestijndagen, zonder brandstofbevoorrading, zullen we vanavond in Atar zijn en dat geeft ons vleugels. Niet dat wij de snelheidsduivels zijn, maar de juiste navigatie kan soms kilometers en tijd besparen, en tot onze verbazing bereiken wij als 1ste het hotel Waha. Dit hotel wordt bestuurd door een franse dame en was destijds een etappe-logement van de Dakar-rijders, ook de grote keuze aan Total-tankstations is niet verwonderlijk aangezien het de sponsor was van de Rally Parijs-Dakar. Het grote aanbod "bandencentrales" laat ons tevens toe om onze stukgereden band te laten herstellen en de extra vrije tijd gebruiken we om in het centrum wat foto's op onze website te plaatsen.

Maandag 14-12, Atar - Theimichat

Na een uitgebreid ontbijt verlaten we Atar, rijden langs het goed uitgeruste vliegveld naar de oase van Azougui en nemen de piste naar Choum.
Vanaf daar gaat het westwaarts, maar 1st moeten we nog langs de ruïnes van Aggui dit is een oude franse politiekazerne. De laatste 2 dagen in Mauritanie volgen we de spoorlijn Zouerat - Nouadhibou (kust), uitgebaat door de SNIM, eigenaar van de (ijzer)ertsmijnen in Zouerat. Een goederenspoor waarop treinstellen rijden die tot de langste ter wereld horen. Met hun 100 tot 250 wagons, getrokken en gestuwd door meerdere diesellocomotieven, een overdonderderend schouwspel, letterlijk en figuurlijk. Die zwaargeladen wagons denderen op dat kramikkige spoor met oorverdovend lawaai. Voor zover het oog reikt zie je ofwel het begin ofwel het eind van dit treinstel. We passeren de rotsen van Ben Amira en als we een bivakplaats in Tmeimichat zoeken hebben we nog geen treinstel gezien, er rijden er immers slechts 6 per dag want het is een enkel spoor. Tijdens het avondeten horen we er wel eentje aankomen, we zien echter slechts de grote koplamp van de locomotief in de duisternis en tijdens de nacht worden we nog 2 maal door het gerommel van een passerende trein gewekt.

Dinsdag 15-12, de race met de SNIM

Vandaag hebben we meer geluk, al snel na onze start vanuit de bivakplaats zien we in de verte een treinstel en hij rijdt ook nog in dezelfde (westelijke) richting... we zetten de achtervolging in. Zijn snelheid is niet hoog: 50 à 60 km/u, maar dat betekent wel dat wij op de zandpistes naast de spoorlijn minstens 70 km/u moeten koersen, maar voor een mooi filmshot doen we veel. Het lukt ons om deze kilometerslange trein voorbij te steken, ondergetekende, half uit het raam hangende gelegenheidscameraman doet ondertussen zijn werk en filmt onafgebroken het gevaarte, prachtige actieshots! Deze actie heeft ons geen windeieren gelegd, terwijl onze groepsgenoten stoppen voor een mooi kiekje, draaien wij, samen met Yvan en Nicole als 1ste het asfalt op richting Marokkaanse grens. Na de verplichte passages langs de gendarmerie, politie, douane van Mauritanië en doortocht door het traditionele echte mijnenveld komen we weer in Marokko om dezelfde posten in omgekeerde volgorde te passeren en bivakeren we een laatste maal in Africa in de vertrouwde, maar oh zo killige en koude steengroeve van Imli.

Woensdag 16-12, Afsluitingsdiner in de Courbine d'Argent

De laatste dag van de raid wordt een lange verbindingsrit van 700 km naar Tan-Tan. We staan dus weer vroeg op, om 5u45, en een uurtje later zijn we al op weg...in de dichte mist (de oceaan is dichtbij). Bovendien is het een gevaarlijke weg met vrachtvervoer (naar het zuiden) op deze smalle 2 vaksbaan, we rijden dan ook traag voorbij een ongeval van een vrachtwagen met een ambulance en met dodelijke afloop. We bereiken Tan-Tan (la Courbine d'Argent) net voor zonsondergang, en vanavond staat er een smakelijk afscheidsdiner klaar met spijs en drank a volonté en worden de herinneringstrofeeën uitgedeeld. Na een laatste gezamelijk ontbijt nemen we afscheid van de meeste deelnemers.

SMS update:: 7 december 2009:
Bivak op de grenspost Mali-Mauritanie

SMS update:: 7 december 2009:
Nog nooit zo goed bewaakt gaan slapen: omringd door een horde camperende Mauritaanse militairen aan de Mauritaanse grens

SMS update:: 8 december 2009:
We rijden in convooi van 2km lang Mauritanie door, onder militaire escorte.

SMS update:: 11 december 2009:
Tichit (MAURITANIE), moeilijkste pistes achter de rug, ons escadron gendarmes nog steeds waakzaam in de buurt.

SMS update:: 12 december 2009:
Verlaten Tidjikia, richting Atar (zondagavond)

SMS update:: 13 december 2009:
Atar(Mauritania), als 1ste aangekomen in hotel El Waha, Bluedisco ruikt zn stal, msh internet.

SMS update:: 15 december 2009:
Nouadhibou: Na 6100 km woestijn rijdt Bluedisco (als 1ste) het asfalt op naar de mauritaans-marokkaanse grens.

SMS update:: 16 december 2009:
Dakhla. Onze laatste dag vd raid. Vandaag alleen asfalt nr Tan-Tan.

SMS update:: 16 december 2009:
Effe aanpassen toch: van mauritaanse militaire bescherming, naar marokkaanse politiecontroles, opletten voor STOP