Mauretanië 1

Vanuit Dakar kunnen we onze verhalen vervolgen:

Zondag, 8/1/2006
Nouadhibou - Tmeimichat

We zijn nu echt in zwart Africa; de mensen hebben een pikzwarte huidskleur, zijn groot en smal, de meisjes zijn beeldschoon ! Auto's lijken van de schroothoop geplukt en in de haven liggen massa's boten weg te roesten (voor verdere sloop).
We bevoorraden ons maximaal met brandstof, water en brood, want we rijden de woestijn van Mauretanië in. Er is nauwelijks leven te bespeuren, één grote vlakte van zand en stenen. We volgen de grens met Marokko waarlangs er tevens een spoorlijn loopt die ertsen vervoert van oost naar west(kust). De trein die deze spoorlijn aandoet zou de langste ter wereld zijn. Van kop tot staart wel 3 km "zover het oog reikt", je hoort hem van heel ver aankomen, nog voor je hem ziet; een merkwaardig schouwspel. In deze zandwoestijn worden de pistesporen snel uitgewist door het opstuivende zand en het is dus belangrijk om aandachtig te navigeren. Dat kan co beter dan pilote, en dat blijkt ook als we even van plaats wisselen en hij zich snel vastrijdt in het zand, terwijl zij ingedommeld was en wakker schrikt van de CB die om plaatsbepaling vraagt. We nemen wijselijk de oorspronkelijk posities weer in. De nabije spoorlijn is wel een richtpunt maar mag toch niet te dicht benaderd worden want hier en daar liggen resten van herstelde spoorstaven of door hitte weggesprongen stukken metaal onder het zand.
s'Avonds bivakkeren we in de duinen, onder een schitterende sterrenhemel koken we ons avondmaal.

Maandag, 9/1/2006
Tmeimichat - Atar

Gelukkig koelen de nachten flink af (10°C). Het ochtend en avondlicht zijn wondermooi, de kleurschakeringen van het zand geven een feërieke aanblik.
Vandaag rijden we door hetzelfde landschap van zand en stenen, even onherbergzaam als gisteren. Onderweg passeren we de Rocher Ben Amira, onze kilometerstand wijst 10.000km aan sinds ons vertrek (halfweg). We picnikken aan een ruïne en rijden door oasis Azougui, een groen dorp, de mensen wonen hier nog in hutten gemaakt van palmbladeren, wellicht slechts enkele seizoenen bruikbaar. Nadat we een bergketen van zwartgeblakerde rotsen hebben overgestoken bereiken we Atar. Hier moeten we op zoek naar een "soudeur" want onderweg verloren we de zwengel van onze maggiolina. De creativiteit van de plaatselijke smid brengt een oplossing.
Onze PDA (pocketPC met windows als O.S !) heeft zijn programmageheugen verloren, hierdoor kunnen we geen beroep meer doen op Ozi-explorer en gps-tripper, net nu we alle snufjes ervan kenden. Gelukkig blijft StreetPilot betrouwbaar en robuust zijn werk doen. We overnachten in Atar in Hotel El Waha.